"تقدیم به سرطان،همدم شبهای پردرد مادرم."

 

سکوت

شاید باید فکرکرد ونوشت

        شاید باید نوشت و گفت

             شاید باید گفت وگریست

                 شاید باید گریست وفریاد کرد

شاید،اما...

از ذره ی احساس من،

                          تا بی نهایت عشق وعاطفه،

               جزسکوت وسکوت

                                      چه می توان گفت؟

 

 

درددل:مدتهاست می دونم مادرم عمر زیادی ازش باقی نمونده،چندروزه بدجوری کلافه ام،مادرم هزار کیلومتر اون طرفتر افتاده ومثل آخرین شعله های یک شمع هرلحظه بوی خاموشی می ده.خیلی دوست داشتم حداقل چندتا جمله عاطفی بهش می گفتم(اونم به خاطر خودم که سبک بشم)اما هروقت می خواستم چیزی بگم مثل دانش آموز کلاس اولی که می خواد پیش یک پرفسور ریاضی توضیح بده که دوبه اضافه دو میشه چهار،به لکنت می افتادم،تااینکه دیشب گوشیم زنگ خورد ،مادرم بودگفت:"حسین چند شبه خیلی ناراحتم،نمی تونم بخوابم" گفتم:"مامان درد اذیتت می کنه ؟" گفت:"نه بابا،اون که همیشه هست،دلشوره دارم، تا می خوابم تورو می بینم که ناراحت وپریشونی،تورو خدا بگو چی اتفاقی برات افتاده؟ مریضی؟ جائیت درد می کنه؟ بگو چی شده؟" بازم لکنت گرفتم،با خنده گفتم:"مامان چیزیم نیست،یک کمی گرفتاری کاری دارم،نگران نباش" دلم می خواست فریاد بزنم،اما غرور مردونگیم حتی اجازه نمی دادزیر لب گریه کنم.احساس یک شهاب سنگ معلق در کهکشان رو داشتم.من حتی درحد اون دانش آموز کلاس اولی هم نبودم وواقعا جز سکوت چی میتونستم بگم؟...افسوس.